Rozdział 27

Nadszedł dzień wyjazdu. Wszyscy byli podekscytowani. A ja to podwójnie.

Dni w Rzeszowie minęły nam przyjemnie. Odwiedziłyśmy Dawida Konarskiego, który w zeszłym sezonie grał w Bydgoszczy. Fajnie było znowu poczuć się jak dawniej.

Nadszedł dzień meczu. Podpromie pękało w szwach. Emocji co nie miara. Pierwszy set po zaciętej walce niestety dla gospodarzy, ale już w następnym się odrodziliśmy i dość pewnie wygraliśmy. Stan rywalizacji 1:1. Resovia pokonuje nas w kolejnej partii. Transfer się nie poddaje i jest 2:2. A więc o mistrzostwie zadecyduje tie-break.

Mecz stał na niesamowicie wysokim poziomie, ale niestety Resovia okazała się lepsza i to oni cieszą się ze złotymi medalami na szyjach.  Jak widziałam miny siatkarzy z Bydgoszczy i oczy Carsona to ledwo powstrzymywałam się od płaczu. Niestety taki jest sport, było bardzo blisko i to chyba najbardziej boli. Carson do mnie podszedł:

- Kochanie, było dobrze. Zabrakło naprawdę niewiele. Jesteś i tak najlepszy. Nie przejmuj się.

- Dzięki, że tu jesteś.

Po nieudanym pojedynku wróciliśmy do Bydgoszczy i czekała nas impreza zakończenia sezonu. Było niesamowicie. Nawet bez alkoholu można się świetnie bawić, bo w moim stanie to przecież niedozwolone. Pomimo tej porażki wszyscy mieli dobre humory, bo wicemistrzostwo to i tak duży sukces. Siatkarze popisywali się swoimi umiejętnościami wokalnymi, a później do rana parkiet był zajęty przez tych naszych ukochanych wielkoludów.

Do wesela został ponad tydzień i jestem strasznie zestresowana. Wszystkim się ogromnie przejmuję.

Nadszedł dzień wieczoru panieńskiego i kawalerskiego. Powiem tak było świetnie. Wszyscy się dobrze bawili, więc musiało być idealnie.

Nadszedł ten dzień, na który każda dziewczyna w życiu czeka. Dzisiaj wyjdę za mężczyznę, którego kocham nad życie. Od samego rana przygotowania fryzjer, make up. Ślub odbędzie się w nieziemskim ogrodzie niedaleko plaży. Wszystko było idealnie poustawiane i było perfekcyjne. Nie miałam, żadnych wątpliwości, że to najlepszy dzień w moim życiu, choć denerwowałam się niesamowicie. Wszystko już gotowe. Słyszę marsz weselny Mendelsona i razem z tatą wychodzę. Wszyscy wpatrzeni we mnie jak w obrazek, a ja ze łzami w oczach, ze ściśniętym gardłem idę do mojego ukochanego. Naszymi świadkami byli Klaudia i Matt. Stanęłam obok Carsona. Wyglądał niesamowicie. Piękny czarny garnitur, ułożone włosy, wyglądał idealnie. Jeszcze raz od nowa się w nim zakochałam.

-Wyglądasz nieziemsko – wyszeptał pan młody

Uśmiechnęłam się do niego i rozpoczęła się ceremonia.

Po części uroczystej przyszedł czas na życzenia. Wszyscy stali w długiej kolejce by pogratulować nam i życzyć szczęścia na nowej drodze życia. Gdy podeszła do mnie mama nie wytrzymałam i obie zaczęłyśmy płakać ze szczęścia.

No i w końcu czas na wesele. Wszyscy przenieśli się do restauracji, która miała przepiękny widok na morze. Idealne miejsce na ślub. Po wejściu wszyscy wypili kieliszek szampana i zaczęli krzyczeć „ gorzko, gorzko, gorzko”. Carson zdezorientowany nie widział co ma robić, więc przejęłam inicjatywę i wpiłam się w jego usta. Wszyscy nagrodzili nas brawami i śmiechem. Cars nie znał tego zwyczaju, więc nie ma co się mu dziwić.

- Czyli od teraz jesteś panią Clark.

- Tak kochanie. Czekałam na to całe życie i nareszcie jestem.

Po głównym daniu razem z Carsem wstaliśmy.

-Chcielibyśmy Wam coś ogłosić – powiedziałam

- Dziękujemy wszystkim za prezenty i za to, że tu przyszliście. To jest dla nas naprawdę ważne, ale mamy dla Was wszystkich niespodziankę, bo już niedługo, to znaczy jeszcze trochę, ale nasza rodzina się powiększy, bo Agnieszka jest w ciąży. Drugi miesiąc, no i będziemy rodzicami.

Cała sala wstała i zaczęła klaskać. Crason jeszcze raz wszystko powtórzył tylko dla anglojęzycznej części rodziny po angielsku. No i znowu wszyscy zaczęli nam gratulować. Moja mama, jak i mama Carsa były zalane łzami. To było coś niesamowitego, wszyscy byli tacy szczęśliwi.

Nadszedł czas na wspólne zdjęcia. Wypadało zrobić sobie fotkę z każdym, więc staliśmy tak z godzinę i tylko pozowaliśmy do zdjęć.

- Już wiem jak się teraz kochanie czujesz – szepnęłam do Carsa

- Sława to przyjemna rzecz !

Razem wybuchliśmy śmiechem.

Wesele trwało do rana. Wytańczyłam się za wszystkie czasy. Oczywiście najdłużej bawili się siatkarze, którzy przygotowali dla nas przedstawienie, które dotyczyło nas wszystkich. Śmiechu było co nie miara. Marcin Waliński wcielił się we mnie i powiem Wam, że świetnie mu wychodziło naśladowanie mojej osoby.

************************************************************************

Kolejny rozdział ;) Już po ślubie, nareszcie !!

Czekam na Wasze komentarze !!

Pozdrawiam ;**